Even staat alles op zijn kop !
Ik was eerder dezer dagen aan een HOOFDSTUK begonnen, maar heb het toen even in de ijskast gelegd. Nadat ik afgelopen zaterdag samen met Martin naar de bijeenkomst in Ede ben geweest, voelde ik vandaag toch weer de zoiets van : Yvonne schrijf - dat wat je eerder eigenlijk al wilde schrijven. Dus heb ik dit hoofdstuk maar de naam: EVEN STAAT ALLES OP ZIJN KOP gegeven.
ONMACHT : dit is het eerste wat ik eigenlijk voelde, toen de diagnose MM duidelijk was en onmacht dat is iets - je weet dat er iets is - je wilt het eigenlijk helemaal niet - je kunt er niet onder uit - het treft mij niet alleen - maar ook de lieve mensen om mij heen - en dat stukje onmacht probeer je een plaats te geven - maar soms steekt het nog de kop op.
VERDRIET : nadat je de onmacht een beetje probeert achter je te laten wordt je overspoelt door enorm VERDRIET - ik was ( en ben nog bij tijd en wijle ) super verdrietig - en dat wil ik eigenlijk helemaal niet - maar het hoort erbij - en soms mag je toegeven aan het verdriet - je doet het alleen of je doet het samen met de mensen die je lief zijn. En dan probeer je ook het verdriet een plaats te geven.
WAAROM : die vraag die spookt zo vaak door mijn hoofd - en ik wil eigenlijk rust in mijn hoofd - maar die rust is nog zoek, omdat het waarom nog veel te veel aanwezig is - DAAROM ben ik blij dat ik binnen kort een cursus MIND FULLNESS ga doen - zodat ik toch rust kan krijgen, en de vraag waarom misschien niet meer zo belangrijk is, of dat het waarom gewoon verder weg gaat. En niet meer zo aanwezig is.
BOOS : en dan ben ik zonder blikken of blozen zo BOOS, zo helemaal uit het niets gewoon BOOS - dan zou ik willen schreeuwen de zee in schreeuwen of ergens in een bos, daar waar het eigenlijk altijd zo stil is. Maar de boosheid helpt mij ook niet verder en dan kom ik bij mijn laatste punt - de -
ACCEPTATIE : zou je het kunnen accepteren of moet je dat ook leren. Ik dacht dat ik het wel zo onder de knie zou hebben, maar niets is minder waar. Het duurt , en ik denk dat het toch zijn tijd nodig heeft. Maar ik ben er zeker van dat ik al héél dicht in de buurt van het accepteren van MM ben.
Want ik kan het keren of wenden, mijn leven van voor 16 september 2012 komt niet meer terug. Dus zal ik het toch echt moeten accepteren. Ook mijn naasten zitten al in die fase of ze zijn er nog mee bezig. Ook voor hun veranderd het een en ander.
In ieder geval heb ik weer het een en ander op papier gezet, en uiteindelijk kom ik toch bij een conclussie, althans zo voelt het voor mij:
Ik ben Yvonne ik ben geen negatief iemand - ik ga er voor de volle honderd procent voor - ik wil nog veel dingen doen - en zoals het komt / komt het ik ga er niet bij de pakken neer zitten.
Ik hoop dat diegene die dit leest nu een beetje het inzicht krijgt hoe ik zo'n beetje met MM omga, en mij begrijpt - en hoe het voelt. Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal schrijven kan.
Harte groet en tot het volgend verhaal, Adië
Hoi Yvonne.
BeantwoordenVerwijderengoh wat een duidelijk verhaal.
De punten die je schrijft zijn heel herkenbaar. Ik denk zeker voor diegene die langzaam richting MM zijn gegaan. Je ziet in je labuitslagen dat er iets niet goed is en je weet/ verwacht dat je het gaat krijgen of zoals bij jou de diagnose is reeds bekend maar nog geen chemo nodig. Je zit op een tijdbom wat betreft de behandeling. Zo heb ik het idd wel ervaren. Uiteidenlijk moet je naar acceptatie. Ook dan zul je weer regelmatig een stapje terug moeten doen. Helaas het is niet ander ook dit moet je weer accepteren. Alles draait hierom.
Maar dit gaat je zeker lukken. Je bent heel goed bezig. Zeker de cursus minfulness.
Ik weet niet of ik het nog ga doen. Ik heb hem afgezegd. Kan niet alles tegelijkertijd doen. Ik kan op dit moment ook heel goed mijn gedachten leeg maken en ik denk dat het hier ook vooral om draait, genieten en ervaren wat het moment met zich meebrengt zonder het te laten overschaduwen door zorgen en emotie's die er op dat moment niet toe doen.
Heel goed dat jij het gaat doen. Ja en dan je gezin. Ook zij hebben het zwaar. Ik vraag thuis ook regelmatig hoe zij het ervaren en hoe zij er mee omgaan. Wij praten er thuis wel iest minder over maar nog wel elke dag. Uiteindelijk moet dit veel minder gaan worden maar nu nog niet. Eerst het hele traject maar door.
Dat jij een positief ingesteld iemand bent dat geloof ik zeker gezien alle reacties op mijn blog. Kan niet anders en dit gaat voor jouzelf zeker ook gelden. Doet het nu al.
Ben trots op je.
Nou vanuit Veldhoven een Houdoe, ik ga zo mijn tweede kuurdag van de 3e kuur halen. Yehhh.
Hoi Rona,
VerwijderenDank voor je lieve reactie. Met je tweede kuurdag v/d 3e kuur wens ik je alle kracht en sterkte, ook ik ben trots op jouw Rona - dikke knuffel en harte groet van mij